‹ Terug

 

Ik heb mezelf natuurlijk gewoon meegenomen!

 

Dat je denkt dat je lekker tot rust gaat komen. Om opnieuw in die oude rotzooi terecht te komen. Dat je je afvraagt wat er gebeurt. Omdat je je zo verheugd hebt op dit weekend. En dan weer zit met dezelfde onrustige gevoelens die je thuis ook hebt.

 

"Nou ja! Dan kan ik net zo goed thuis zijn'", denk ik de eerste avond op mijn kamer nadat heel het programma klaar is. Zo trouw als ik ben, heb ik natuurlijk het volledige programma gevolgd. Maar ik kom er op mijn kamer achter dat dat niet goed is voor mij. 

Ik voel me moe en kan wel huilen, wat ik dan ook meteen maar doe. Zo, dat lucht op!  Als ik het doortrek naar mijn dagelijkse leven kom ik erachter dat ik dit altijd doe. Dat ik 'het programma' volg en niet voel wat ik zelf nodig heb. Ik ga gewoon door, doe wat er gedaan moet worden. En ben dan verbaasd als ik nekklachten heb of hoofdpijn .......


Het wordt pijnlijk duidelijk dat ik mezelf gewoon heb meegenomen 
Met dit patroon dat ik al zo lang ken! En dat natuurlijk niet even weg gaat omdat ik in een klooster ben en bedacht heb hier heerlijk tot rust te komen. Heel de avond (en de halve nacht) schrijf ik wat er in me opkomt en doe ik EFT op alle emoties en gevoelens die omhoog komen. En daar komen ook nogal wat overtuigingen bij omhoog. 

Ik kom er achter dat ik al jaren mijn eigen grenzen niet in de gaten heb gehad en er faliekant overheen ben gegaan. En als ik mijn eigen grenzen niet in de gaten houd, kan een ander dat natuurlijk ook niet. En dan gaat die ander er ook overheen.

 

Het wordt hoog tijd om die grens weer te gaan voelen

En dat resulteert erin dat ik niet meer alles meedoe vanuit gewoonte, maar dat ik echt ga voelen. Wat doet dit met mij?

 

Ik skip dus de meeste kerkdiensten. Het gezang is echt megahoog en schel en mijn oren worden daar niet blij van. Tijdens de diensten die ik wel meedoe (de ochtend- en de avonddienst), doe ik mijn oordoppen in en mediteer ik met het, nu best wel aangename, zanggeluid op de achtergrond, in de mooie sfeer van de kerk.

Meteen voel ik mij beter! Meteen reageert mijn lijf. Ik ga naar buiten in plaats van naar de kerk. Ik doe een haiku wandeling terwijl alle anderen een gesprek hebben met een zuster. En als ik aangeef alleen op pad te gaan, is dat totaal geen probleem. "Heb het goed" is het antwoord. Het is de bevestiging dat alles vanuit mijn eigen systeem en vanuit mijn kijk op de wereld vorm krijgt. Het werd niet van me gevraagd dat ik meedoe, ik bedacht dat zelf.

 

Ik zat vast doordat ik steeds zelf bedacht dat ik mee moest doen 
Ik bedacht dat 'het nu eenmaal zo hoort' of dat 'het op het programma staat'. En het blijkt maar weer dat ik daarin niet de enige ben. Als ik aangeef aan een van de andere deelnemers dat ik niet meer naar alle kerkdiensten ga, zegt ze: "Wat knap!" 

Ik besef me pas op dat moment dat ook zij het doet omdat 'het zo hoort' en ben toch wel blij dat ik mezelf de avond ervoor ben tegen gekomen. Ik kan daardoor naar mezelf luisteren en doen wat mij past. Ik voel zowaar een trots gevoel opkomen als ik naar buiten loop terwijl zij de kant van de kerk opgaat.